Dislike

Και ξαφνικά διαπιστώνω ότι ζω σε ένα ιδεατό περιβάλλον, σε ένα μικρό σπίτι που μπροστά έχει θάλασσα, πίσω βουνό, ψαρεύω, κυνηγάω, με το άλογό μου πάω όσο μακριά θέλω, με τη γυναίκα μου ανάβουμε το βράδυ φωτιά στην άμμο και αγναντεύουμε το άπειρο, με τα παιδιά μου τρέχουμε στο δάσος και παίζουμε με τον αντίλαλο. Η αγάπη είναι το φάρμακο για όλα. Δεν πληρώνω τίποτα και κανέναν και είμαι ελεύθερος…

Ξυπνάω! "Ευτυχώς Θεέ μου, ένα κακό όνειρο ήταν, που πέρασε και έφυγε". Ανοίγω το PC. Αρχίζω να ζω. Ακούω τη Φλώρα να λέει "Πάμε μια βόλτα με τα παιδιά;" Δεν την ακούω. Ακούω τον Κωνσταντίνο να μου λέει "Μπαμπά πάμε παιδική χαρά;" Δεν τον ακούω.  Ακούω τον Θεοφάνη να μου λέει "Μπαμπά παίζουμε κρυφτό;" Δεν τον ακούω. Το φως της οθόνης με έχει τυφλώσει. Ποστάρω, πατάω Like, στέλνω χαμογελάκια και είμαι ελεύθερος - φυλακισμένος σε μια ψεύτικη αλήθεια. Χωρίς οσμή, γεύση και συναισθήματα, παρά μόνο ρομποτικές κινήσεις, αλαζονείας, ναρκισσισμού, επιβεβαίωσης και εντυπωσιασμού. Και όλο βουλιάζω μέσα σε αυτό το βάλτο. Περισσότερες ώρες ψηφιακής ζωής, λιγότερες ώρες πραγματικής ζωής.

Κατάθλιψη, αποξένωση, ανθρωποφοβία, εκ του ασφαλούς επικοινωνία με συνθήματα, σύμβολα και αυτοκόλλητα. Over, Over με ακούει κανείς; Και στο τέλος δε σε ακούει κανείς! Ούτε αυτοί που είναι μέσα, ούτε αυτοί που είναι έξω! Το πιο πιθανό είναι σε λίγο, να σε ακούνε μόνο αυτοί που είναι "μέσα"! Γιατί πολύ απλά δεν ακούς πρώτα απ’ όλα εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, που σου ψιθυρίζει με κραυγές, ζητώντας σου να τον αγαπήσεις πραγματικά, να τον χαϊδέψεις, να τον φιλήσεις, να τον πάρεις αγκαλιά, να του πεις ένα παραμύθι το βράδυ πριν πέσει για ύπνο! Αλλά αυτό δεν τους συμφέρει! Δεν τους βολεύει!

Προσυνεννοημένο και προσυμφωνημένο και αυτό από το "τρίτο μάτι" που μας βλέπει, μας φακελώνει και μας καταγράφει όλους και όλα, για να μας ελέγχει, να μας έχει του χεριού του, να μας κατευθύνει και να μας αλλάζει, χωρίς εμείς να πάρουμε είδηση. Ακόμα και όταν είμαστε με παρέα! Όλοι μαζί και όμως τόσο μόνοι. Μοναξιά ανάμεσα στο πλήθος . Ο καθένας με μία οθόνη στην παλάμη. Η απόλυτη ησυχία, παρά μόνο αστεία ηχάκια να ξεπηδάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα από δω και από κει! Εξαρτημένοι και διασωληνωμένοι, με ένα αόρατο σωλήνα, σε ένα μάταιο και γεμάτο ψεύτικες υποσχέσεις μέλλον. Και όταν έρθει η ώρα να παλέψουμε με το θηρίο, να την κάνουμε με ελαφρά, γιατί θα έχουμε μάθει και θα έχουμε συνηθίσει πια να παλεύουμε μόνο και πάντα από την καρέκλα μας και μπροστά από μία οθόνη! Βγάζοντας εκεί όλη μας την ενέργεια και το θυμό, ξεχαρμανιάζοντας και το χειρότερο ακόμα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι βάλαμε ένα λιθαράκι για να αλλάξει ο κόσμος.

Μα ποιος, πως, τι, γιατί, από πού και ως που, τι στιγμή που όλα είναι κατευθυνόμενα, και προτετελεσμένα. Τι στιγμή που μας παίρνουν τι γη μας. Τι στιγμή που μας παίρνουν τα σώβρακα. Τι στιγμή που το έργο έχει τελειώσει απλά σε εμάς το παρουσιάζουν με καθυστέρηση! Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και αυτό συμβαίνει αλλά και αυτό μπορεί να αλλάξει, διαφορετικά ας ανοίξουμε τον τάφο μας και ας μπούμε από τώρα μέσα. Αν υπάρχει πίστη και πάθος, όλα μπορούν να αλλάξουν με υπομονή και επιμονή.

Θα πρέπει να το βάλουμε στο μυαλό μας και από σκέψη να το κάνουμε λόγια, από λόγια να το κάνουμε πράξη και μετά έρχονται οι αλλαγές. Μέσα μας και έξω μας. Και ας είμαστε και έτυμοι να θρηνήσουμε και θύματα, μιας και σε ένα πόλεμο έχουμε και απώλειες! Αν χρειαστεί ακόμα και τον ίδιο μας του εαυτό. Γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Θα πρέπει το εγώ μας να γίνει εμείς. Θα πρέπει να ξεφύγουμε από τα προσωπικά μας συμφέροντα, τον εγωισμό και την παρτακιασή μας που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν και να δούμε το κοινό όφελος. Θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, να είμαστε όλα εμείς, να πάρουμε όλη τη δόξα και το χρήμα εμείς και αν συμβεί και καμιά στραβή να τα ρίξουμε στους άλλους! Θέλουμε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη! Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να λειτουργήσουμε όλοι για έναν και ένας για όλους, με μια γροθιά, σαν μια ομάδα που πάει να πάρει το πρωτάθλημα, γρήγορα, αποτελεσματικά και ριζοσπαστικά με πρόγραμμα και όραμα.

Γιατί οι μάχες δε δίνονται από τις καρέκλες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά στους δρόμους με λιωμένες σόλες, κραυγές διαμαρτυρίας και κόκκινα μάτια από τα δακρυγόνα. Και σε καμία περίπτωση δε θέλω να είμαι μηδενιστής και σε καμία περίπτωση δε θέλω να είμαι οπισθοδρομικός. Η τεχνολογία και το ιντερνέτ σίγουρα έχουν κάνει καλύτερη, και πιο πρακτική τη ζωή μας. Αλλά όπως λέει μια σοφή παροιμία " Παν μέτρων άριστον" γιατί διαφορετικά έρχεται ο εθισμός η εξάρτηση και πάει λέγοντας-κλαίγοντας! Αποτοξίνωση τώρα! Στο εξωτερικό υπάρχουν νοσοκομεία αποτοξίνωσης internet! Για βαριά εθισμένους στο άθλημα… δηλαδή για όλους μας! Αποχή, αποστασιοποίηση και αφαίρεση, οι πιο σωστές λέξεις, για τη συγκεκριμένη περίπτωση!

Κάποτε ζούσαμε στις σπηλιές και τώρα σε σπίτια. Κάποτε όταν κάποιος δικός μας ήταν μακριά δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του ενώ τώρα μπορούμε να του μιλήσουμε και να τον κοιτάξουμε στα μάτια σα να είναι δίπλα μας. Αλλά και κάποτε πηγαίναμε cinema και ζούσαμε όλη την ιεροτελεστία του να βγάλουμε εισιτήριο, να πάρουμε ποπ-κορν, να δούμε την ταινία στην μεγάλη οθόνη, ενώ τώρα... Κάποτε πηγαίναμε με αγονία στο δισκάδικο της γειτονίας μας για να αγοράσουμε τον καινούριο δίσκο του αγαπημένου μας καλλιτέχνη. Το μεγάλο εξώφυλλο, η μυρωδιά του χαρτονιού, οι δύο πλευρές του βινυλίου, ενώ τώρα... Κάποτε μυρίζαμε πραγματικά ένα τριαντάφυλλο, ενώ τώρα... Κάποτε κάναμε πραγματικά sex, ενώ τώρα… YouPorn!

 Και ξανά τα κεφάλια μέσα και ξανά τα απρόσωπα πρόσωπα χωρίς εκφράσεις και γκριμάτσες παρά μόνο με φατσούλες που έχουν χαμογελάκια και κλείσιμο ματιού! Και τι κρύβεται πίσω από την αληθινή φατσούλα και τι κρύβεται πίσω από την ψεύτικη φωτογραφία και τι κρύβεται πίσω από την απέραντη μοναξιά.

 Σαν ένα 3D video game που αν χάσουμε θα πεθάνουμε αλήθεια, σαν μία ταινία θρίλερ επιστημονικής φαντασία που μόλις τελειώνει ξανά αρχίζει αυτόματα από την αρχή και όλο αυτό με ένα δελεαστικό, ρεαλιστικό, παραμυθένιο περιτύλιγμα και ένα αυτοκόλλητο να γράφει " Κατάλληλο άνω των 18" με καρέ από ωμές σκηνές βίας και σεξ! Γιατί εκεί που σταματάνε τα όρια ξεκινάει το ιντερνέτ. Ξέφραγο αμπέλι!

Ξυπνάω! "Ευτυχώς Θεέ μου, ένα κακό όνειρο ήταν , που πέρασε και έφυγε". Ανοίγω την μπαλκονόπορτα του μικρού μου σπιτιού και βλέπω στην αυλή τη Φλώρα να απλώνει τα ρούχα και τα παιδιά να τρέχουν ανέμελα στη θάλασσα γελώντας. Παίρνω  την κιθάρα μου και κάθομαι στην κουνιστή πολυθρόνα. Το αεράκι με ταξιδεύει και μαζί του οι μικρές σταγόνες από τη θάλασσα που παρασύρει πάνω μου με δροσίζουν μαγικά. Ξαφνικά αρχίζω να παίζω με την κιθάρα μου κάτι τελείως καινούριο που μαζί με τη μουσική του ταυτόχρονα μου βγαίνει και ο στίχος του, στα αγγλικά… "Dislike" ο τίτλος του τραγουδιού. Παίζω γρήγορα κιθάρα, τραγουδάω άπταιστα αγγλικά! Περίεργο! Εγώ ποτέ δεν έπαιζα γρήγορα κιθάρα και ποτέ δεν ήμουν καλός στα αγγλικά!

Τι συμβαίνει εδώ;

Ξυπνάω;

Ανδρέας Λάμπρου 26-2-2014