Φωτιά

Κάποτε υπήρχε ένα σπίτι στη μέση του δάσους, που ζούσε αγαπημένη μία οικογένεια. Μια μέρα το δάσος κάηκε και μαζί και η οικογένεια αγκαλιασμένη στη μέση του σπιτιού, περικυκλωμένη από τις φλόγες! Δεν έζησε κανείς για να θυμάται το τραγικό συμβάν! Δεν έζησε κανείς για να θυμάται τις στιγμές της ζωής του πριν από αυτό! Δεν έζησε κανείς για να θυμάται τα αγαπημένα του πρόσωπα να καίγονται! Δεν έζησε κανείς για να μάθει πως έγινε! Δεν έζησε κανείς για να μάθει γιατί έγινε! Δεν έζησε κανείς για να μάθει ποιος φταίει!

Κάποιοι όμως ζήσανε! Μια μάνα που έχασε τον άντρα της και τα δυο τις παιδιά… Ένας πατέρας που μόλις έμαθε ότι το μονάκριβο κοριτσάκι του τρέχοντας γεμάτο εγκαύματα και με αφόρητους πόνους, έπεσε ουρλιάζοντας κυνηγημένο από τις φλόγες από τον γκρεμό… Ένα εξάχρονο αγοράκι που μόλις ταχτοποίησαν τους γονείς του και πια δεν έχει κανέναν άλλο στον κόσμο… Ένα κορίτσι γύρω στα δέκα, που το έσωσε η γιαγιά του, βγάζοντάς το στη θάλασσα και ύστερα επέστρεψε στο σπίτι, αγκάλιασε τον κατάκοιτο άνδρα της και κάηκαν μαζί στη φωτιά, όπως καίγονταν από αγάπη όλα τα προηγούμενα χρόνια…

Και ζήσανε κι άλλοι… πολλοί ακόμα… για να καίγονται σιγά, σιγά, αργά και βασανιστικά, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, κάνοντας βουτιά μέσα στις φλόγες της φωτιάς των αναμνήσεων τους, γεμάτοι με ερωτηματικά για το πώς έγινε… γιατί έγινε… και ποιος φταίει!

Φταίει ο άνεμος; Φταίει ο πρωθυπουργός; Φταίει ο νομάρχης; Φταίει ο δήμαρχος; Εγώ; Εσύ; Αυτός που κάηκε; Η απάντηση είναι… ΌΛΟΙ! Ναι, όλοι! Όπως σε ένα διαζύγιο φταίνε πάντα και οι δύο, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο… έτσι κι εδώ φταίνε ΌΛΟΙ! Άλλος περισσότερο και άλλος πολύ περισσότερο! Στο ΜΑΤΙ του κυκλώνα όλοι και όλα! Και σίγουρα δεν είναι η ώρα για να επιρριφθούν ευθύνες, κάποια στιγμή όμως θα πρέπει επιτέλους να γίνει και αυτό… για τους πολιτικούς που όταν τους δίνονται χρήματα, αντί για να τα επενδύσουν για τον σκοπό που τους έχουν δοθεί, αυτοί τα βάζουν στη τσέπη τους παραμυθιάζοντάς μας πως έκαναν σωστά το χρέος τους και ύστερα δεν λειτουργεί τίποτα και για εμάς που όταν μας δίνεται η ευκαιρία κάνουμε τα πάντα, από το να διορίζουμε το παιδάκι μας με μέσον εις βάρος άλλον, μέχρι να χτίζουμε αυθαίρετα, όπως και όπου να ‘ναι, κοιτώντας μόνο την πάρτη μας και το προσωπικό μας συμφέρον και αγνοώντας το κοινό όφελος!

Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι, δεν μπορεί να είμαστε όλοι έτσι… γιατί εγώ είδα και κάτι Έλληνες με τόσο μεγάλη ψυχή που μπόρεσαν και χώρεσαν όλους τους πληγέντες μέσα στο σπίτι τους! Που τους έδωσαν απλόχερα φαΐ, ρούχα, στέγη, αγάπη! Αυτός είναι ο Έλληνας! Και όλοι γίνονται ένα!

Οι πράξεις είναι πάντα και αυτές που φέρνουν αποτελέσματα! Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως το πληκτρολόγιο δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα, κυρίως όταν ο λόγος, έχει λόγο και όταν τα δάχτυλα, επικοινωνούν με το δάκρυ της ψυχής!

Από ανθρώπους που δεν το περιμέναμε και όχι από αυτούς που βγάζουν ωραίους και εντυπωσιακούς λόγους, είδαμε το ανθρώπινο μεγαλείο! Από ανθρώπους που είδαμε, αλλά δεν είδαμε ποτέ, σιωπηλούς, αποτελεσματικούς, που πήρανε τη βάρκα τους και τραβώντας μόνοι τους κουπί, πήγανε στον τόπο του εγκλήματος, στη κόλαση και σώσανε ανθρώπινες ζωές! Αυτοί είναι οι ήρωες. Αυτοί είναι τα αγάλματα στις πλατείες που ποτέ δεν θα γίνουν! Και όσο για τους άλλους, που ξέρουμε όλοι πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί, έρχεται η ώρα που θα καίγονται μέσα τους, την ώρα που θα βρέχει συνείδηση, κάτι από το οποίο δεν γλύτωσε κανείς, γιατί όσο κι αν η ιστορία έχει δύο αλήθειες, η μία ήταν πάντοτε ψέμα!

Μια προσευχή δεν σώζει ότι κάηκε, μια προσευχή όμως από όλους μας, μπορεί να είναι το λίπασμα στο δέντρο που πριν τη φωτιά ακόμα, ήταν σάπιο από τη ρίζα! Καλό κουράγιο και καλή ανάσταση σε όλους όσους έμειναν πίσω και ζούνε νεκροί…

Ανδρέας Λάμπρου 26-7-2018