Πολυθρονάτοι

"Σου βάζω τγία!" Και ποιος δε θυμάται αυτή τη φράση του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη, στην εκπομπή  "Να η ευκαιρία". Τουλάχιστον όμως, αυτός είχε επιχειρήματα, παιδεία και επειδή είχε κάνει πράγματα, είχε και άποψη για τα πράγματα.

Οι σημερινοί κριτικοί που  έχουν αυτό-χρηστεί από μόνοι τους κριτικοί, βάζουν έτσι απλά και αβασάνιστα μηδέν και φυσικά χωρίς κανένα επιχείρημα. Έχουμε γεμίσει ειδήμονες των πάντων για τα πάντα και ανθρώπους που έχουν άποψη για όλους και για όλα. Και ναι, δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να εκφράζει την άποψή του ελεύθερα, αλλά άποψη με βλακεία έχει διαφορά και το χειρότερο είναι ότι για αυτή τους τη βλακεία κάποιοι άνθρωπου πληρώνονται κι όλας.

Το παίζουν αυστηροί για να καλύψουν την άγνοιά τους και να προσθέσουν κύρος στα ανούσια σχόλιά τους. Νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο, θα τους φοβόμαστε για το τι μπορεί να γράψει η πένα τους, για εμάς και τη δουλειά μας. Δεν έχουν καταλάβει όμως, ότι όλος ο κόσμος γελάει μαζί τους και ότι οι εργοδότες τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γεμίζουν τις σελίδες τους και τίποτα άλλο. Ζουν σε μία πλαστή πραγματικότητα του μικρόκοσμου τους, με τη Σούλα, τη Μούλα και το κακό συναπάντημα, να τους λένε τι σπουδαίοι και σημαντικοί είναι, για να αισθάνονται κυρίαρχοι του σύμπαντος, ενώ στην ουσία είναι το απόλυτο τίποτα. Και φυσικά παίρνουν ακόμα περισσότερο θάρρος με τους ψευτο-καλλιτέχνες, θύματα, που μέσα στην ανασφάλειά τους παραμυθιάζονται και τους πλησιάζουν, ακόμα και με χρηματική αμοιβή, παρακαλώντας τους γονυπετής, να γράψουν κάτι για αυτούς, είτε καλό, είτε κακό, προκειμένου να διαφημίσουν την όποια δουλεία τους.  15 λεπτά διάσημος! Άλλωστε όπως λένε και στο Αμέρικά "Ας γράφουν ότι θέλουν για σένα, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομα σου".  Κατάντια!

Συνήθως αυτά τα άτομα έχουν πολλά ψυχολογικά προβλήματα, κυρίως προβλήματα κατωτερότητας, τα οποία δημιουργήθηκαν στην παιδική τους ηλικία. Τα άλλα παιδιά στο σχολείο δεν τα έπαιζαν, τα κορόιδευαν, τα χτυπούσαν, οι γονείς στο σπίτι αδιαφορούσαν για αυτά σα να μην υπάρχουν και όποτε υπήρχαν, τα υποτιμούσαν δέρνοντάς τα είτε με τα λόγια, είτε με τα χέρια και άλλα τέτοια. Σε κάποιους ανθρώπους όλη αυτή η συμπεριφορά λειτούργησαν θετικά, κάνοντάς τους να κλειστούν στον εαυτό τους και να ψάξουν μέσα τους λύσεις, βγάζοντας τους μια δημιουργική πλευρά και κάνοντάς τους σπουδαίους και μοναδικούς. Αυτοί αποτελούν την εξαίρεση, γιατί σε κάποιους άλλους και σίγουρα στο μεγαλύτερο ποσοστό, λειτούργησε αρνητικά, δημιουργώντας τους κακίες και μίση και την ανάγκη να θέλουν συνέχεια να αποδείξουν ότι κάτι είναι, μειώνοντας και υποτιμώντας συνέχεια  τους άλλους γύρω τους, για να πάρουνε αξία. Συνήθως στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι κριτικοί και στην πρώτη οι διαλογιστές, χωρίς αυτό να είναι κανόνας. Και ενώ η παροιμία λέει μην κρίνεις για να μην κριθείς, αυτοί κρίνουν πρώτοι μην τυχόν και προλάβουν άλλοι και τους κρίνουν πριν από αυτούς. Ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων, σε ένα συνεχή αγώνα δρόμου και εντυπώσεων χωρίς καμιά ουσία και λόγο. Δεν προσέχουν τους εαυτούς τους εμφανισιακά, επίτηδες για να μας μπερδέψουν ότι είναι κουλτουριάρηδες και διανοούμενοι, ενώ στην πραγματικότητα κολυμπούν μέσα στο κίτρινο και το ροζ.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί αυτά τα άτομα δεν πήραν αγάπη τη στιγμή που έπρεπε να πάρουν, εγκλωβίζοντας μέσα τους τεράστιο μίσος για όλους και για όλα. Επίσης το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ατόμων έχουν καταπιαστεί κατά καιρούς με διάφορα κυρίως καλλιτεχνικά επαγγέλματα και έχουν αποτύχει σε όλα παταγωδώς. Οπότε σου λέει καλλίτερα να κρίνω, παρά να με κρίνουν. Και τέλος εννοείτε ότι είναι βολεμένοι μαμάκηδες, μιας και ζουν με τη μαμά και το μπαμπά, παρόλο που έχουν περάσει τα δεκαοκτώ τους χρόνια, γιατί έχουν συνηθίσει να τα έχουν όλα στο χέρι και να κάθονται αραχτοί και light χωρίς φυσικά να πληρώνουν νερό, ΔΕΗ,ΟΤΕ, φόρους και πολλά άλλα έξοδα που έχει ένα σπίτι για να μην επεκταθώ περισσότερο, δηλαδή μιλάμε για άτομα τα οποία δε θα υπάρξουν ποτέ ανεξάρτητα και αυτόνομα ουσιαστικά, που όμως ξέρουν μια χαρά να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα. Κοινώς ψευτόμαγκες! Θύματα του ίδιου τους του εαυτού, που δίστιχος την ευθύνη της αδράνειάς, της απραγίας και της κατάντιας τους γενικός, έχουν στο μεγαλύτερο βαθμό οι ίδιοι οι γονείς τους. Γιατί όταν η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα υπάρχουν για να παρέχουν όλα τα παραπάνω, τότε κολύμπα μεγάλε τώρα μόνος σου, με καρχαρίες και χωρίς μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα, να σε δω πόσο βαθειά μπορείς να φτάσεις. Κοινός, κριτικοί δεν είναι οι βουτυρομπεμπέδες!

Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα έχουν μόνο οι κριτικοί, αλλά και όλα τα επαγγέλματα που ασκούν εξουσία, με δικτατορική διάθεση και πιστέψτε με είναι πολλά, με πρώτο και καλλίτερο φυσικά, αυτό του πρωθυπουργού! Με τη διαφορά, ότι αυτός πληρώνεται κιόλας, σε αντίθεση με κάποιους κριτικούς οι οποίοι το κάνουν για να πουλήσουνε μούρη και να αποκτήσουνε εξουσία, λέγοντας φυσικά προς τα έξω, ότι παίρνουν υπέρογκα ποσά, επίσης για να πουλήσουνε μούρη!

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, κριτικός δε γίνεται κάποιος, γιατί δεν είχε τι να κάνει μια μέρα και έτσι του κάπνισε. Κριτικός είναι αυτός που έχει καταπιαστεί με πολλά πράγματα στη ζωή του και έχει πετύχει σχεδόν σε όλα, αφήνοντας έργο πίσω του, με αποδείξεις και ονόματα. Είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο άτομα σε όλα τα επίπεδα, που έχει πνευματική και κοινωνική μόρφωση και ισχυρή άποψη και λόγο που μπορεί να τον τεκμηριώσει. Επίσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι από την πολυθρόνα και με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, δε γίνεται δουλειά, θέλει τρέξιμο, αγώνα, υπομονή, επιμονή, ότι κάνεις να το κάνεις πάντα με το πάθος της πρώτης φοράς, όσο ψηλά και αν έχεις φτάσει να αισθάνεσαι ότι μόλις ξεκίνησες και να ξέρεις ότι το μεγαλύτερο σχολείο είναι το πεζοδρόμιο. Τέλος για να είναι κάποιος καλός κριτικός, θα πρέπει στην ψυχή του, να είναι και λίγο 

Ανδρέας Λάμπρου 8-11-2012