Διακτινιστής
Κάποιοι θα ήθελαν να έχουν ένα διακτινιστή για να επιστρέψουν στο παρελθόν, μακριά από τα χρέη, τις σκοτούρες και τις υποχρεώσεις, κάπου εκεί στην αγκαλιά της μάνας τους, στην αλάνα της γειτονιάς τους, στο πρώτο τους φιλί ή στην πρώτη τους μεγάλη επιτυχία. Κάποιοι άλλοι πάλι ένα διακτινιστή για να επιστρέψουν στο παρόν, μιας και με αυτά που μας ψεκάζουν και μας ρίχνουν μέσα στο νερό, η επικοινωνία με τους γύρω μας, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό, τείνει να εξαφανιστεί, το Alzheimer χτυπάει από τα 30 και στο τέλος ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω! Και κάποιοι άλλοι ένα διακτινιστή για να επιστρέψουν στο μέλλον, βολεμένοι, φτιαγμένοι, με τα σέα τους και τα μέα τους, όχι στη θέση του υπαλλήλου πια, αλλά στη θέση του διευθυντή αυτή τη φορά… Αποφασίζω και διατάζω!
Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, να μικρύνουμε, να είμαστε ο εαυτό μας, να είμαστε στη μόδα, χωρίς να υπολογίζουμε ότι όλα αυτά μας αφαιρούν κάτι πολύ σημαντικό που λέγεται "ελευθερία". Παγιδευόμαστε και φυλακιζόμαστε μέσα στο ίδιο μας το μυαλό, μέσα στην ίδια μας την εικόνα! Και μόνο που μπαίνουμε στη διαδικασία να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε ακόμα και αν αυτό που θέλουμε να είμαστε είναι ο εαυτός μας, χάνουμε το παιχνίδι , χάνουμε το αυθόρμητο, χάνουμε την αλήθεια… Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα…
Υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο που λέγεται "μοίρα". Και δε λέω να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια. Σίγουρα θέλει πολύ δουλειά, πολύ τρέξιμο, πολύ κόπο για να πετύχεις πράγματα, τίποτα δεν έρχεται ουρανοκατέβατο, τίποτα δεν σου χαρίζεται, αλλά και τίποτα δεν είναι τυχαίο, αφού όλα είναι και θέμα τύχης! Τη μοίρα μας την καθορίζουμε εμείς, αλλά θα πρέπει να της δίνουμε χώρο για να αναπνεύσει και να τη σεβόμαστε, να λέμε και κανένα "δόξα το Θεό" που είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν rock συγκρότημα όπως λέει και το γνωστό άσμα, γιατί διαφορετικά μπορεί εκεί που μας πάνε όλα καλά, να μας δώσει μία και να μας στείλει στο διάολο! Ακόμα και τα αρνητικά είναι θετικά και δοκιμασίες, για να παραμείνει αμείωτο το ενδιαφέρον μας, να μη πλήττουμε και να μην είναι ευθεία η γραμμή στο καρδιογράφημα.
Χαρτιά με παρτιτούρες, στίχους, ιδέες, πεταμένα όλα στο πάτωμα της ψυχής μας άλλα πατημένα από λασπωμένες σόλες και άλλα φιλημένα από άγια στόματα και η αγωνία ζωγραφισμένη πάντα πάνω στο βλέμμα μας, για να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε μέσα από την τέχνη μας, με τους πολλούς, να έχουν καλή μοίρα αυτά που κάνουμε, να αγαπηθούν, να μεγαλώσουνε σωστά μέσα στο χρόνο! Και επειδή γεννιέσαι, δε γίνεσαι, απλά μετά εξελίσσεσαι, πρέπει πρώτα να γεννηθούν σωστά! Και πως θα δημιουργηθούν, πως θα πλαστούν. Η ευθύνη μεγάλη αν ο Θεός τους είσαι εσύ! Και το παιδί που έχει τα περισσότερα προβλήματα, το πονάς περισσότερο και το παλεύεις μέχρι το τέλος για να το λυτρώσεις και να λυτρωθείς. Σα να φταις εσύ για όλα… Μια δικαιολογία σε όλα, για όλα! Ακόμα και για τη λασπωμένη σόλα!
Ότι έχει περάσει είναι ζωή, είναι βίβλος, είναι διαθήκη, είναι δρόμος που δίνει πυξίδες για το τι θα έρθει, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα, όμως με διαφορετικό τρόπο, και ουδείς αναντικατάστατος, μιας και τα πρόσωπα επαναλαμβάνονται και αυτά, αλλά με άλλο σόμα και σε διαφορετικό τόπο!
Ζήσε έντονα το σήμερα, παίρνοντας μαθήματα από το παρελθόν και οραματίζοντας το μέλλον… Λάθη θα κάνουμε πάντα, έτσι για να μας θυμίζουμε ότι είμαστε κοινοί θνητοί… Γαμότο! Σπάσε λοιπόν τους διακτινιστές, γιατί αργά η γρήγορα θα σε επιστρέφουνε πίσω στην αλήθεια, στον τόπο του εγκλήματος, με κενά μνήμης και έχοντας χάσει επεισόδια, ακριβά διόδια, καλύτερα με τα πόδια!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου