Τόπι

Αν δεν έχεις ζήσει έντονα, αν δεν έχεις φάει τα μούτρα σου, αν δεν έχεις γίνει ρεζίλι, αν δεν έχεις αυτοσαρκαστεί, αν δεν έχεις ξεφτιλιστεί, αν δεν έχεις πιάσει πάτο, αν δεν έχεις πάθη και αν δεν έχεις πάθει, τότε δε νομίζω ότι είναι εύκολη υπόθεση να μοιραστείς εμπειρίες και ιστορίες μέσω της τέχνης σου με επιτυχία, γιατί αυτές οι εμπειρίες και οι ιστορίες που θα έχεις να μοιραστείς, θα είναι τόσο light  που δε θα χορτάσει το μυαλό και η ψυχή κανενός και πόσο περισσότερο στη σημερινή εποχή που πεινάει αρκετός κόσμος! Εκτός και αν έχεις τόσο μεγάλη φαντασία, που αυτό μου μοιάζει εξαίρεση στον κανόνα, τόσο πολύ που μπορεί να μπεις και στο βιβλίο Γκίνες!

Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, γιατί πολύ απλά τότε χάνεται και η ισορροπία του έξω με του μέσα μας, και η αιτία για να ζούμε, να προσπαθούμε, να ελπίζουμε, να εξελισσόμαστε, να γινόμαστε πιο σοφοί, να γερνάμε για να μη βλέπουμε την ίδια μούρη χειμώνα καλοκαίρι και βαριόμαστε!

Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είμαστε έτοιμοι όταν γύρω μας γίνονται αρνητικές αλλαγές και ανακατατάξεις, να μπορούμε να φέρουμε σε μία τέτοια κατάσταση τους εαυτούς μας, που να κάνουμε κινήσεις ματ, που θα μας εξισορροπήσουν βγάζοντάς μας όλη την αρνητική ενέργεια και την ένταση που έχουμε, μέσα από τη δουλειά μας δημιουργικά, κάτι το οποίο μπορεί να είναι σωτήριο, αποκούμπι και λύση για πολλά προβλήματα δικά μας και των γύρω μας.

Όμως φοβόμαστε την γρατζουνιά, φοβόμαστε την αποτυχία, και έτσι το τέρας με το που έρχεται η ώρα για να αλλάξει "πουκάμισο", τρέχει για μπότοξ μην τυχών και του φανούν τα χρόνια και απογοητεύσει το φαν κλαμπ! Ζήτω ο Ντόριαν Γκρέι! Πόσο καλά τελικά πρέπει να τα έχεις με τον εαυτό σου, για να τα έχεις ξεπεράσει όλα αυτά και να σε νοιάζουν τα ουσιαστικά, τα τσάμπα, που αναμφισβήτητα είναι και τα πιο ακριβά!

Θέλει πολλή δουλειά, που ξεκινάει από την κοιλιά της μάνας μας. Αρχικά πολλή αγάπη κι άλλη αγάπη, μόνο αγάπη, αλλά και πολλά φρένα και πολλά όχι σε πειρασμούς όπως είναι η ΤV και τα χαζοπαιδικά πρότυπα που θέλει να μας περάσει τύπου η Λόλα η κ@ριόλ@ και άλλα τέτοια που κάνουν τα παιδιά μεγάλους και ακόμα πιο χαζά. Η παιδεία είναι το ήμισυ του πάντως. Οι βάσεις όταν μία χώρα πάει χάλια και θέλεις τουλάχιστον μετά από χρόνια να ορθοποδήσει. Πράγμα που εδώ δεν το βλέπω να υλοποιείται ούτε με κιάλια! Δεν υπάρχουν γειτονιές, το καταλαβαίνω… Υπάρχει όμως ακόμα η "Λιλιπούπολη"! Και μέχρι τα πέντε ότι δουλεία γίνει, όπως λένε και οι επιστήμονες, γιατί μετά πέταξε το πουλί. Μετά ανακύκλωση με διαφορετικό τρόπο, μέχρι το τέλος του έργου…

Μετά μας πιάνουν κορόιδα για μια ζωή και μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μετά γινόμαστε πιόνια στα χέρια τους και ζούμε τις ζωές που άλλοι μας έχουν προγραμματίσει. Μετά τους πληρώνουμε τα χρήματα που μας χρωστάνε και τους δίνουμε και τα ρέστα δίχως να βγάλουμε τσιμουδιά. Μετά χάνονται τα πραγματικά ταλέντα γιατί μπαίνουν μπροστά τους οι γλύφτιδες και οι "τα κάνω όλα μετά της δύο". Μετά παθαίνουμε κατάθλιψη γιατί δεν έχει σήμα το κινητό και άλλα τέτοια κουφά και μετά είμαστε γενικώς για κλάματα και άξιοι της μοίρας μας…

Δεν έχουμε μάθει τι σημαίνει συναγωνισμός, αλλά μόνο ανταγωνισμός. Δεν έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε, αλλά πως θα φάμε όλη την πίτα μόνοι μας. Δεν έχουμε μάθει να τρέχουμε το κατοστάρι με σκοπό να κόψουμε το νήμα , αλλά πως θα βάλουμε τρικλοποδιά στον διπλανό μας και έτσι χάνουμε την ουσία και αναλωνόμαστε σε μπούρδες και αηδίες και όταν έρθει η ώρα που μας δείχνει κάποιος τα άστρα, εμείς βλέπουμε το δάχτυλο. Ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά… Υπάρχει χώρος για όλους και μάλιστα μόνο τότε το παιχνίδι έχει αξία… Ο δρόμος για την Ιθάκη!

Και όσο γαμώτο μου, το μότο μου, από το 2003, δέκα χρόνια περίπου που βρίσκομαι στη δισκογραφία και αν φωνάζει "Η μουσική είναι μία, με χιλιάδες πρόσωπα και διαθέσεις, όπως η μέρα, όπως η νύχτα, όπως εσύ…" κάποιοι επιμένουν ακόμα να μοιράζουν και να διχάζουν φανατικά και χωρίς επιχειρήματα, προσπαθώντας να περάσουν την υποκειμενική τους άποψη, ως αντικειμενική, ως κατεστημένο, ως νόμο, δικτατορικά και χωρίς καμία αίσθηση δημοκρατίας, τη στιγμή που ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας, ότι όλα είναι θέμα γούστου και ότι οποιαδήποτε ώρα μπορεί να ισχύσει και το "ρόδα είναι και γυρίζει…" για όλους και για όλα…

Νέα Δημοκρατία - Πασόκ, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Έντεχνοι - Εμπορικοί. Ε! λοιπόν τέλος! Δεν υπάρχει τίποτα! Όλα είναι άνθρωποι! Άνθρωποι με αξίες. Άνθρωποι με παιδεία. Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Και αυτοί που θα μας πάνε μπροστά, συγχωρέστε με, αλλά θα είναι αυτοί που κάποτε στην παιδική τους ηλικία, παίξανε ξυπόλητοι στην γειτονιά τους, με το πάνινο τόπι και μόλις έφαγαν γκολ, χειροκρότησαν τον αντίπαλο…

Ανδρέας Λάμπρου 29-7-2012