Ράφι

Αγαπώ ιδιαίτερα τη δημοκρατία και την ελευθερία των ιδεών, του λόγου, των πράξεων, γι’ αυτό θεωρώ ότι κυρίως σε εμάς τους δημιουργούς το ιντερνέτ μας τα δίνει αυτά απλόχερα και περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέσο πράγμα που κατάλαβα νωρίς από πλευράς μου και έτσι το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρον, ανοίγοντας αρκετά παραθυράκια σε αυτό το αμπέλι. Σίγουρα και αυτό έχει τους περιορισμούς, τις απαγορεύσεις και τις αστυνομίες του, αλλά σε πολύ πιο υγιές μορφή απ’ ότι εκεί έξω…

Ο πλανήτης λοιπόν του ιντερνέτ δεν έχει μόνο θετικά αλλά και αρνητικά. Σε γενικές γραμμές τα θετικά είναι ότι ορίζεις εσύ την ποιότητα και την αισθητική της δουλειάς σου, χωρίς να παρεμβαίνουν η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα, διαστρεβλώνοντας και παραποιώντας την αρχική ιδέα του έργου σου. Τα αρνητικά είναι ότι είσαι κυρίως μόνος σου και γι’ αυτό χρειάζεται να έχεις γερό στομάχι, μιας και όλα όσα θα σου συμβούν, μόνος σου και θα τα αντιμετωπίσεις.

Αλίμονο στους νέους, κάθε λογής επαγγέλματος, αλλά ως τραγουδοποιός μιλάω και για τους τραγουδοποιούς και τους ανθρώπους της μουσικής, που η δική μου η γενιά δεν πρόλαβε τη χρυσή εποχή της δισκογραφίας, με όλες τις ευνοϊκές αντιμετωπίσεις, αλλά και τις δισκογραφικές που ακόμα πλήρωναν τις παραγωγές, μάλλον τις λάθος παραγωγές, γι’ αυτό και σήμερα κλείνουν η μια μετά την άλλη.

 Γεμίσαμε με σαβούρα , ψευτοκουλτούρα και ακαταλαβίστικα τραγουδάκια, χωρίς απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης και αιτίας. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Και μέσα στην τεράστια ανασφάλεια και τον ναρκισσισμό μας, θέλουμε και τα ράφια των δισκοπωλείων γεμάτα με το νέο μας CDάκι και όχι όπου, όπου, παρακαλώ στις νέες κυκλοφορίες και κάτω από την ταμπέλα "Έντεχνο". Και δώστου και άλλα CD και ξανάδώστου και άλλα CD και ματαξαναδώστου και άλλα CD και γέμισε ο τόπος και γέμισε το ράφι, αλλά εμείς μείναμε στο ράφι! Δε μας παίρνει άνθρωπος, όσο και αν πιέσουν οι εταιρείες τους διανομείς και με τη σειρά τους οι διανομείς τα δισκοπωλεία για μια θέση στον ήλιο ή στο έρημο ράφι μήπως και γίνουμε έστω και για μια βδομάδα διάσημοι, ποιος θα μας δει δεν ξέρω! Πάρτε δισκοπωλεία, πάρε κόσμε, σας τα χαρίζουμε, τζάμπα, αρκεί να τα τοποθετήσετε, πάρτε παρακαταθήκη και ότι stock μείνει που μπορεί να μείνει και όλο το εμπόρευμα, βάτε το μετά στα κεφάλια σας! Όμως ότι είναι να πουλήσει θα πουλήσει και ότι είναι να μην πουλήσει δε θα πουλήσει ότι και να γίνει, ο κόσμος να έρθει τούμπα. Ποτέ στην ιστορία, δεν έγραψαν ιστορία, πράγματα που δεν είχαν ιστορία και το αντίθετο, οπότε δε χρειάζεται να αναρωτιέστε για πιο λόγο ο Μάνος Χατζιδάκις πουλούσε, πουλάει και θα πουλάει, εις τους αιώνες των αιώνων αμήν! Το θέμα όμως των αληθινών πωλήσεων στη σημερινή εποχή και κατά πόσο αυτές είναι αληθινές, είναι ένα ξεχωριστό μεγάλο κεφάλαιο, που παίρνει πολύ συζήτηση και ανάλυση, πράγμα που σας υπόσχομαι πως θα κάνουμε πολύ σύντομα…

Και τώρα λοιπόν που γεμίσαμε τα ράφια των δισκοπωλείων με το νέο μας CDάκι και καλύψαμε όλες τις ανασφάλειες και το ναρκισσισμό μας, δίνοντας φυσικά παρακαταθήκη και τσάμπα εμπόρευμα φτάνοντας το stock από δω μέχρι τον ουρανό, μπορούμε να κοιμηθούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας, αλλά με κλειστά τα δισκοπωλεία, τις εταιρείες διανομείς και εν συνεχεία και τις δισκογραφικές εταιρείες, γιατί ποιος ο λόγος να βγάλουν CD τη στιγμή που δεν τα αγοράζει κανένας και τη στιγμή που κανένας δεν έχει να πληρώσει κανέναν για τίποτα, αφήνοντας έτσι πίσω μας χιλιάδες άνεργους στη μοίρα τους.

 Όλα αυτά τα λέω γιατί έχουμε συνηθίσει από κεκτημένη ταχύτητα και άβουλα να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες όταν πάει κάτι στραβά στο ιντερνέτ, αφορίζοντάς το και ρίχνοντάς το στην πυρά. Το ίδιο κάναμε και με το που άρχισαν να κλείνουν τα δισκοπωλεία το ένα μετά το άλλο. Το κακό ξεκίνησε όμως δυστυχώς πολύ πιο πριν και πάλι από τη λάθος διαχείριση των δισκογραφικών εταιρειών. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη κάποιον εταιρειών είναι ότι μια μέρα αποφάσισαν να βγάλουνε όλο το ρεπερτόριο τους που είχε κυκλοφορήσει μόνο σε βινύλιο και σε CD! Αυτή κάθε αυτή η σκέψη, δεν ήταν λάθος, γιατί έτσι θα παρέμεναν τα έργα αναλλοίωτα στο χρόνο, το λάθος όμως ήταν ότι όλο αυτό πήγανε να το κάνουνε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Από την παραγωγή στην κατανάλωση, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. Με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει ο κόσμος να αφομοιώσει το τόσο σπουδαίο και ιστορικής αξίας έργο, το οποίο έβγαινε ανεξέλεγκτα από εδώ και από εκεί και περιφερότανε σαν σφαχτάρι από τηλεόραση σε τηλεόραση και από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο με διαφημίσεις χαμηλού επιπέδου και χωρίς καμία αισθητική. Χωρίς αέρα και χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο για να αναπνεύσει, να διαφημιστεί σωστά και να ξανά συστηθεί και στην νέα γενιά, έτσι όπως του πρέπει, του αξίζει  και του αρμόζει…

Οι λόγοι όμως τις κατρακύλας ήτανε και άλλοι και μάλιστα πολλοί… Το CD κόστιζε πάρα πολύ ακριβά, τόσο ακριβά που θεωρούνταν είδος πολυτελείας. Η μουσική είχε σταματήσει να είναι για τους πολλούς, αλλά μόνο για τους λίγους και αυτούς που είχαν χρήματα. Οπότε μοιραία ξεκίνησε η πειρατεία πρώτα από τα ίδια δισκοπωλεία της γειτονιάς, που μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα έξοδα, αντέγραφαν τις αυθεντικές δουλείες και τις πουλούσαν στη μισή τιμή και εν συνεχεία η πειρατεία στους δρόμους από τους πλανόδιους που σου έφερναν όλη την εγχώρια και παγκόσμια δισκογραφία, μπροστά στα μάτια σου, όπου και αν βρισκόσουν, σε τέτοια συχνότητα, που ήθελες να ξεράσεις . Έπειτα ήρθαν οι εφημερίδες και τα περιοδικά που έδιναν ως δώρο το εκάστοτε CD για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, αλλά και πολλές αυτόνομες δισκογραφικές δουλειές, κρεμάστηκαν από μόνες τους στα περίπτερα, στην κυριολεξία, φυσικά με πολύ πιο οργανωμένες και δελεαστικές διαφημίσεις από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, πάντα με ιλουστρασιόν διάθεση και φαστ φουντ ιδεολογία. Εδώ υπάρχει όμως μια παγίδα και ένα μυστικό. Ότι σου δίνεται δωρεάν, στο χέρι και χωρίς να το αναζητήσεις ή να το πληρώσεις ή τέλος πάντων να πάρει κάτι από εσένα χάνει αυτόματα και τη μαγεία και την αξία της προσφοράς του. Άλλωστε όλα στη ζωή είναι πάρε δώσε. Ότι δηλαδή σου δίνεται τσάμπα, τσάμπα και πάει… Άντε το πολύ, πολύ σουβέρ! Τόσα πολλά CD δε και τσάμπα, γέμισε ο τόπος, μπουχτίσαμε και το σημαντικότερο που να βρούμε και χρόνο να τα ακούσουμε όλα αυτά. Μετά ήρθε και το ιντερνέτ και η μόδα του digital, αλλά μετά από όλα αυτά που σας περιγράφω παραπάνω και αφού πρώτα είχε γίνει ήδη η ζημιά.

Το ιντερνέτ το οποίο έχει μπει πια στη ζωή μας για τα καλά, για να μην πω ότι έχει γίνει τρόπος ζωής, θα πρέπει να το δούμε πιο ζεστά και πιο δημιουργικά και όλα τα παράνομά του να τα κάνουμε νόμιμα… Και δεν εννοώ να νομιμοποιήσουμε την παρανομία του, αλλά να βρούμε τρόπους τα κατεβάσματα των τραγουδιών και όχι μόνο, να γίνονται με νόμιμο τρόπο, ούτος ώστε να υπάρχουν και κάποια χρήματα για τους έρημους δημιουργούς που είναι και η πιο αδικημένη φάρα. Πράγμα που θεωρώ ότι η ΑΕΠΙ σε συνεργασία με τις δισκογραφικές εταιρείες θα έπρεπε να έχουν λύσει. Σε άλλες χώρες το έχουν κάνει ήδη! Είναι πολύ σημαντικό να εκμεταλλευτούμε αυτή μας τη δυνατότητα και να τη στρέψουμε υπέρ μας, είναι ο νέος τρόπος και σίγουρα είναι στο χέρι μας, γιατί μόνο τότε θα βγούμε όλοι κερδισμένοι από αυτό, αλλά κυρίως η ίδια η μουσική.

Τώρα δυστυχώς έχουν μείνει σε ολόκληρη την Ελλάδα το πολύ είκοσι δισκοπωλεία, που δεν ξέρω κατά πόσο και αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν! Πέστε με ρομαντικό, πέστε με γραφικό, πέστε με όπως θέλετε, αλλά εγώ συνεχίζω να αγοράζω CD και να ζω την όλη ιεροτελεστία και ιδικά τώρα που έχουνε πέσει οι τιμές τους και θέλω να πιστεύω ότι το CD ή τέλος πάντων το χειροπιαστό του πράγματος, όπως και αν θα λέγεται αυτό στα χρόνια, έστω και αν είμαι νευριασμένος που μου συρρίκνωσαν το βινύλιο, δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει έστω και μόνο από εμάς τους λίγους και γραφικούς που θέλουμε ακόμα να ξεφυλλίζουμε το artwork και να διαβάζουμε τους στίχους, το σημείωμα του παραγωγού και το ποιοι είναι οι συντελεστές και οι δημιουργοί βλέποντας ταυτόχρονα φωτογραφίες εντός και εκτός του στούντιο και χαζεύοντας το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, αλλά και τις γραφιστικές παρεμβάσεις του γραφίστα για την εκάστοτε δουλειά. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι μια δισκογραφική δουλειά είναι ένα σύνολο πραγμάτων και καταστάσεων, που απαρτίζεται από πολλούς ανθρώπους. Ένας ζωντανός οργανισμός, που έτσι θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε και να τον κρίνουμε… 

Τέλος δεν σας κρύβω ότι έχει αρχίσει να με φοβίζει ότι η μόδα του τρισδιάστατου που έχει έρθει στο σινεμά ,αλλά τείνει να εξαφανιστεί από την ίδια μας τη ζωή. Ας βοηθήσουμε λοιπόν ο καθένας από την πλευρά του  να μην χαθεί το όνειρο και η μαγεία, χωρίς να ακυρώσουμε τη νέα εποχή και τα θετικά του ιντερνέτ, χωρίς να γυρίσουμε στα λάθη του παρελθόντος. Έχοντας όμως για πυξίδα ένα πιο ανθρώπινο και γήινο πρόσωπο. Το δισκοπωλείο της γειτονιάς πρέπει να ξανά ανοίξει. Ο Κυρ Αντώνης, έχει δύο μικρά παιδιά, που περιμένουν το μεσημέρι για να φάνε…

Ανδρέας Λάμπρου 20-8-2012