Φόβος

Ένα κείμενό μου με τίτλο «ΦΟΒΟΣ» για τη σημερινή ημέρα και όλα όσα έχουμε περάσει το τελευταίο διάστημα

Είναι μεσημέρι Κυριακής, καθόμαστε οικογενειακά και οι 4 στο τραπέζι για να φάμε, η τηλεόραση παίζει Nickelodeon, το μυαλό μου φόβο και σενάρια. Κακώς. Τα καταφέρανε. Όχι όμως για πολύ! Με επαναφέρω στην πραγματικότητα. Δυναμώνω τη φωνή της τηλεόρασης, μέχρι που ο μεγάλος μου γιος, που είναι 6 χρονών με ρωτάει «Μπαμπά τη Δευτέρα θα έχουμε λεφτά;» και αμέσως σκέπτομαι γιατί δεν έχω σβήσει όλα τα κανάλια της τηλεόρασης, εκτός του Nickelodeon! Του απαντάω «Κωνσταντίνε μου θα πάνε όλα καλά, ο Θεός βοηθάει πάντα τους καλούς ανθρώπους». Δεν έχω τι να πω στο παιδί, ούτε μπορώ να του κάνω πολιτικές αναλύσεις, ούτε να του πω πως όλα όσα ακούει γύρω του είναι ψέματα. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να του μεταφέρω φόβο και να έχω φτιάξει άλλον έναν φοβισμένο άνθρωπο στην κοινωνία, αλλά από την άλλη ούτε να του παρουσιάζω ένα ουτοπικό σύμπαν, αγγελικά πλασμένο και αύριο, μεθαύριο να βγει στον κόσμο και βλέποντας τη σκληρή πραγματικότητα, να τα βρει μπαστούνια και να το βάλει στα πόδια. Πάντως γι’ αυτό που είμαι σίγουρος, είναι ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από τα παραμύθια των πολιτικών, αλλά από τα παραμύθια του Αίσωπου! Και έτσι λοιπόν παίζω θέατρο σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να  ζούμε στα παραμύθια του Αισώπου, που στο τέλος νικάει πάντα ο καλός.

Και παίρνω τα παιδιά μου από τα χέρια και παίρνω δύναμη και ενώ στην αρχή με κρατάνε αυτά, τώρα τα κρατάω εγώ, από τη δύναμη που τα ίδια μου έχουν δώσει. Γιατί τώρα υπάρχει ακόμα ένας λόγος! Και αυτό μπορεί να το νιώσει μόνο όποιος είναι γονιός. Και πάμε στις κούνιες, βολτάρουμε με τα ποδήλατά μας, πηγαίνουμε για μπάνιο στην θάλασσα και χτίζουμε παλάτια στην άμμο, μυρίζουμε τα αρώματα της φύσης, αναπνέουμε οξυγόνο και δοξάζουμε το Θεό που είμαστε και σήμερα καλά, τους παίρνω κρυφά από τη μάνα τους παγωτά, λέμε αστεία και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, τραγουδάμε μέσα στο αυτοκίνητο το δικό μας προσωπικό τραγουδάκι (Είμαστε τρία Λαμπράκια που αγαπιόμαστε τρελά, είμαστε τρία Λαμπράκια τραλαλαλαλαλαλα) και μόλις φτάσουμε σπίτι, η μάνα τους, τους αποκοιμίζει με ένα γλυκό παραμύθι και έχοντας κλείσει τα μάτια τους, διαβάζω στο πρόσωπό τους, ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης που φτάνει μέχρι τα αυτιά. Αυτό σημαίνει ευτυχία. Η αγαπημένη καθημερινότητα που δεν την αλλάζω με όλα τα πλούτη του κόσμου! Τα πιο ακριβά πράγματα της ζωής, δωρεάν! Και αυτό δεν θα καταφέρουν να μου το κλέψουν ποτέ! Ακόμα και αν γίνει η Δευτέρα παρουσία! Γιατί αυτή τη στιγμή είμαι μακριά και πέρα από όλους και από όλα που σήμερα μας έχουν προδώσει και προσπαθούν να μας φοβίσουν και να γεμίσουν το μυαλό μας, με αβάσιμα σενάρια. Σε ετούτο εδώ τον τόπο που θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτόν και που πια δεν έχω να χάσω τίποτα γιατί τα έχω όλα και τίποτα! Άλλωστε το έχει δήξει και η ιστορία πως μόνο αυτός που δεν είχε να χάσει τίποτα, δεν έχει και να φοβηθεί και τίποτα σε ότι και αν πει και σε ότι και αν κάνει! Αλλά και στη χειρότερη αν έχανα και τα «δωρεάν» και πάλι δόξα το Θεό θα έλεγα, γιατί τουλάχιστον εγώ τα έζησα. Επιτρέψτε μου λοιπόν να δανειστώ, δύο πολύ σπουδαία λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει : Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»

Και αν με βλέπετε να επιμένω τόσο πολύ στο θέμα των παιδιών είναι γιατί αυτά είναι η συνέχεια, αυτά είναι το μέλλον και η ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο. Η παιδεία και η μόρφωση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης και της προόδου κάθε χώρας. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι σε υψηλές θέσεις να θέλουν χαμηλό επίπεδο παιδείας που αυτό συνεπάγεται με άβουλους και ημιμαθείς ανθρώπους, για να μπορούν να τους ελέγχουν και να τους κατευθύνουν καλύτερα μέσω των διαπλεκόμενων συμφερόντων τους  (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες κλπ) κοινώς φερέφωνά τους. Να τους κλέβουν καλύτερα και πιο ανώδυνα τα όνειρα, τις συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια τους.

Βλέπω τις τελευταίες μέρες να βγάζουν τα πληρωμένα, πουλημένα και κατευθυνόμενα μέσα, τους δεινόσαυρους και τους εθνοσωτήρες μιας άλλης εποχής, που μας έφεραν σε αυτό το χάλι, ως μιζαδόρους τους και να μας περιγράφουν τι βλέπουμε τη στιγμή που έχουμε μάτια. Και να μας προειδοποιούν για «το τέλος» δημιουργώντας μας φόβο για το φόβο. Γιατί σε όλο αυτό το παιχνίδι που παίζετε στις πλάτες μας, το χειρότερο δεν είναι ο φόβος, αλλά ο φόβος για το φόβο που μας έχουνε καλλιεργήσει. Και δεν αποποιούμαι των ευθυνών μας! Σίγουρα φταίμε και εμείς που τους ψηφίσαμε, σίγουρα φταίμε κι εμείς που ο εγωκεντρισμός μας, και ο εγωισμός μας, μας έχει κάνει να σκεφτόμαστε, «άντε να πεθάνει η αγελάδα του διπλανού, για να περνούνε περισσότερο γάλα από εμάς!» Μη βλέποντας πως ο θάνατος της αγελάδας του διπλανού, φέρνει γενική οικονομική πτώση των πραγμάτων, οπότε αρνητικές επιπτώσεις και σε εμάς!

Βλέπω να γράφουνε την άποψή τους βγάζοντας διαγγέλματα εντυπωσιασμού, συνάδελφοι και άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, μη έχοντας ζήσει φτώχεια, μη έχοντας πεινάσει το παιδί τους και να μην έχουν να του πάρουν γάλα. Εξυπηρετώντας όμως μέσα από τις απόψεις τους και αυτοί με τη σειρά τους τα συμφέροντα της τσέπης τους και των πλούσιων φίλων τους. Έχουν άποψη για όλους και για όλα, από την πανάκριβη πολυθρόνα τους, ξέροντας ότι επηρεάζουν συνειδήσεις και παρασύρουν μάζες. Όλα εκ του ασφαλούς φυσικά! Μη έχοντας όμως κατέβει ποτέ σε κάποια πορεία ή συγκέντρωση, μη έχοντας νοιώσει ποτέ μέσα στα ματιά τους το κάψιμο από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ! Μη έχοντας ψυχή, μιας και αυτή την έχουνε ξεπουλήσει! Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν μας λένε πως υποφέρανε όλα αυτά τα χρόνια, μαζί μας το ίδιο! Τη στιγμή που ξέρουμε όλοι, μέχρι και οι πέτρες, τι καπνό φουμάρει ο καθένας μας, αλλά και την οικονομική κατάσταση του καθενός, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Θα τους πρότεινα λοιπόν να κρατήσουν τις γεμάτες εντυπωσιασμό και αγονία για τα «like» απόψεις τους, γιατί ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο και να αφήσουνε τα παχουλά λόγια και να κάνουνε καμία πράξη, όχι τίποτα άλλο μήπως και σώσουνε τις ψυχές τους! Α! και όταν θα κάνουνε την πράξη, να μη φωνάξουν και όλα τα κανάλια, γιατί αυτό δεν είναι πράξη, είναι διαφήμιση!

Βλέπω διάφορες Κασσάνδρες και καλοθελητές να υψώνουν σημαία με σήμα το χάος και να επωφελούνται από την όλη κατάσταση για να βγάλουν την εσωτερική τους καφρίλα, εκτοξεύοντας σπερματολογίες και κοπρολογίες, θυμίζοντας άλλες εποχές και καταστάσεις, που πιστέψτε με δε θέλουμε να ξαναζήσουμε! Επιβάλλουν την άποψή τους με διάφορους τραμπουκισμούς, ύβρις, μπούλιγκ, φανατισμό και ακρότητες από όπου και αν προέρχεται αυτός κομματικός ή μη, επαληθεύοντας τον φόβο!  

Βλέπω κάποιους εξωγενής παράγοντες που τους αρέσει το άρμεγμα, να τσαλακώνουν με μεγάλη ευκολία, τις ζωές των ανθρώπων, στήνοντάς τους σε μια σειρά, έξω από κλειστές τράπεζες, στα ΑΤΜ, περιμένοντας το συσσίτιο σαν μια νέα κατοχή! Και αφήνοντάς τους μετέωρους σε ένα αβέβαιο μέλλον, δίχως μέλλον, κατευθύνοντας τους έμμεσα και άμεσα, με απειλές με το γάντι και σφάζοντας τους με το βαμβάκι αφήνοντάς τους προ τετελεσμένων γεγονότων, λέγοντάς τους  πως αν δεν τους ακολουθήσουν, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους! Και φυσικά αυτό συμβαίνει σε όσους έχουν λεφτά για να βγάλουνε από τα ΑΤΜ, μιας και οι περισσότεροι άνθρωποι πια δεν έχουνε τίποτα! Δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν δουλειές, δεν έχουν ζωή! Τους τα πήρανε όλα οι φόροι και τα χαράτσια! Αυτοκτονούνε κόβοντας τις φλέβες τους, παίρνοντας χάπια, πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού τους με θα το κενό! Και όλα αυτά για κάτι το οποίο έχουνε πληρώσει x10 φορές και αποτέλεσμα δεν είδαν! Ψεύτικα λόγια! Ψεύτικες υποσχέσεις! Θυσίες για το τίποτα και φτου και από την αρχή! Ψέμα στο ψέμα! Η κατάντια και η εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο! Χαμένες ανθρώπινες ζωές!

Ως λαός φημιζόμαστε για τους εμφύλιους, τόσο στον μικρόκοσμό μας όσο και σε πιο γενικό φάσμα, γιατί έχουμε έντονη προσωπικότητα, τσαμπουκά και πολλές φορές αγύριστο κεφάλι. Ενθουσιαζόμαστε εύκολα, απογοητευόμαστε εύκολα. Γελάμε πολύ, κλαίμε πολύ. Αγαπάμε δυνατά, μισούμε δυνατά. Όλα στο κόκκινο! Συστατικά του DNA μας! Υπάρχει ένα παιχνίδι που λέγεται « Όποιος πει Ναι ή Όχι χάνει». Ας παίξουμε λοιπόν και ας κερδίσει ο χαμένος! Έτσι και αλλιώς σε αυτή τη μάχη είμαστε όλοι χαμένοι. Ό,τι και να γίνει το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, απλά αυτή τη φορά η ευθύνη δική μας, γιατί εμείς θα έχουμε επιλέξει να επιλέξουμε. Και από Δευτέρα θα πανηγυρίζουν αυτοί που κερδίσανε και από Τρίτη αυτοί που χάσανε λέγοντας σε αυτούς που κερδίσανε «Εμείς σας τα λέγαμε αλλά δε μας ακούγατε.» Όσοι όμως θεωρήσουν ότι το "Όχι" ή το «Ναι» θα είναι νίκη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, μάλλον είναι από αυτούς που τους βολεύει για κάποιο λόγο ο διχασμός, μάλλον είναι από αυτούς που πρεσβεύουνε τη φράση "Αφού δεν είστε με εμάς, είστε με τους άλλους" και πραγματικά, λυπάμαι πολύ για αυτούς!

Αυτή τη φόρα όμως θεωρώ και πιστεύω πως εμφύλιος δεν θα γίνει, όσο και αν σε κάποιους έχει ανοίξει η όρεξη! Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη! Και το σημαντικότερο δεν ξεπουλιούνται όλοι οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που έχουνε το κεφάλι ψιλά. Υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που έχουνε αξιοπρέπεια. Υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι που έχουνε ανθρωπιά!  Περάσαμε πολλά όλο αυτό το διάστημα οι Έλληνες, άλλοι περισσότερο επώδυνα, άλλοι λιγότερο! Σημασία έχει πως όλα αυτά μας δυνάμωσαν, μας έφεραν κοντά, ξανά θυμηθήκαμε τη σημαίνει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου και να του δίνεις το χέρι σου. Γίναμε πιο ευαίσθητοι για να νοιώσουμε και συνάμα πιο σκληροί για να αντέξουμε! Όλα αυτά που ζήσαμε μας έκαναν μια γροθιά! Αυτή τη φορά δεν θα πέσουμε στην παγίδα τους! Η ιστορία μας έχει δείξει το έργο του διχασμού και ξέρουμε από τώρα το φινάλε…

Και το σημαντικότερο που ίσος κάποιοι να έχουν ξεχάσει… Στις φλέβες μας κυλάει το αίμα των αγωνιστών μας, των ηρώων μας, του Ιωάννη Μεταξά! Και τέλος για να τελειώνουμε μία και καλή, δεν φοβόμαστε κανέναν και τίποτα, πάρτε το χαμπάρι όσο είναι καιρός! είμαστε Έλληνες! 

Ανδρέας Λάμπρου 4-9-2015