Βινύλιο

Όλα έχουν ημερομηνία λήξης σε αυτή τη ζωή! Το ίδιο και η ζωή! Κάποιοι όμως συνεχίζουν να ζουν και μετά από αυτήν, σε αυτήν! Από στόμα σε στόμα, από αυτί σε αυτί, από τραγούδι σε τραγούδι, αφήνοντας πίσω τους έργο, που θα μείνει αιώνιο.

Σήμερα δυστυχώς δυσκολεύομαι να βρω έναν τέτοιο ήρωα, που να έχει όλα τα συστατικά του γνήσιου καλλιτέχνη και φυσικά να είναι άφραγκος και έτοιμος να πεθάνει στην ψάθα, ούτος ώστε να μπορεί μέσα από την τέχνη και το έργο του να καταγράψει κάτι τόσο δυνατό και αυθεντικό με ειλικρίνεια και πίστη, όσο και η ίδια του η ζωή και τα βιώματά του!

Με αυτό που λέω ίσως να εξηγείται και το ότι κάποιοι καλλιτέχνες, κάνουν πολύ σπουδαία πράγματα στην αρχή της καριέρας τους και ύστερα μόλις τα οικονομήσουν, χάνουνε και το όποιο ταλέντο μπορεί να είχανε! Παλιότερα είχαμε πολλούς πραγματικούς καλλιτέχνες, που θα τους θυμόμαστε μέσα από το έργο τους για πάντα, σήμερα δεν ξέρω... Το ίδιο και με τα τραγούδια, αυτά που βγαίνουν σήμερα, το πολύ σε μία εβδομάδα έχουνε λήξει, αυτά που βγήκαν τότε, τα ακούμε ακόμα και θα τα ακούμε για πάντα. Και γιατί όχι! Επιστροφή στο παρελθόν λοιπόν που τείνει να γίνει το πιο λαμπρό μέλλον. Αυτό δεν είναι παρήγορο, αλλά σίγουρα καλλίτερο από το καρμπόν που θέλουν να μας πουλήσουν ως πάπυρο ανεκτίμητης αξίας! Και αν νομίζουν ότι οι φωτοβολίδες τους είναι πιο εμπορικές από τις δουλειές που τις ανακαλύπτει ο κόσμος με τον καιρό, κάνουν μεγάλο λάθος! Γιατί οι φωτοβολίδες σβήνουνε την ίδια στιγμή, ενώ οι δουλειές με αξίες θα πουλάνε σταθερά για πάντα. Οπότε αυτές οι δουλείες κερδίζουνε σε όλα τα επίπεδα, αλλά όπως όλα, θέλουνε το χρόνο τους. Το καλό το πράμα αργεί να γίνει… Πράγμα που δεν κατάλαβαν ποτέ οι δισκογραφικές και οι πολυθρονάτοι παραγωγοί, νταβατζίδες, αργόσχολοι, γι’ αυτό και η κατάληξη τους είναι, ή πολύ σύντομα θα είναι, τραγική! Όλοι ξέρουνε, ακόμα και ο πιο άσχετος με όλα αυτά, τι καπνό φουμάρει ο καθένας. Δεν τρώμε την παραμύθα τους και ευτυχώς οι "σειρήνες" δε μας κούφαναν για να πέσουμε στη λούμπα των ψευτοκουλτουριάρηδων ρατσιστών, κριτών, δικαστών, που διαχωρίζουνε τη μουσική σε έντεχνη και άτεχνη, καταδικάζοντας  χωρίς επιχειρήματα τους πάντες και τα πάντα, προσπαθώντας να κρύψουν πίσω από τίτλους την άγνοια και την αταλαντοσίνη τους, για να αποδείξουν ότι είναι κάτι, μιας και αυτό δεν θέλει και κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, αφού με ότι άλλο και αν καταπιάστηκαν στο παρελθόν, απέτυχαν!

Όλοι όμως αργά η γρήγορα παίρνουν αυτό που τους αξίζει! Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος κριτής. Και πιστέψτε με, όσο χάλια και αν πάνε τα πράγματα θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, που έχουμε αυτή τη γλώσσα, αυτή την ιστορία, αυτό τον πολιτισμό, αυτά τα τραγούδια, που δεν μπορεί ποτέ και κανείς να μας τα κλέψει, για ένα και μοναδικό λόγο, γιατί έχουν ψυχή! Και η ψυχή δεν κλέβεται ποτέ και από κανένα.

Και ενώ η τεχνολογία προχωράει και τα πράγματα απλοποιούνται τόσο πιο πολύ η μνήμη στενεύει και η ψυχή λιγοστεύει. Πάντα όμως στο τέλος εμείς οι Έλληνες βρίσκουμε τον τρόπο για επιστροφή στις ρίζες, για να έχουμε λόγο ύπαρξης και νόημα στη ζωή. Και επειδή είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ, έρχεται η ώρα που όλο αυτό μας κουράζει και ψάχνουμε πάλι τα απλά που είναι και τα πιο ουσιαστικά. Όλα είναι ένας κύκλος και στην τελική αν δεν πιάσουμε πάτο πως θα καταλάβουμε και την αξία της κορυφής. Άλλωστε όλα χρειάζονται με μέτρο για να υπάρχει ισορροπία…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απλοποίησης των πραγμάτων, ήταν και η αντικατάσταση του  βινυλίου σε CD! Κάτι που με εξόργισε και με θύμωσε ιδιαιτέρα! Μου χαλούσανε τη συλλογή μου, μου χαλούσανε την αισθητική μου, μου χαλούσανε τα όνειρά μου! Ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος! Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ!

Που είναι η μεγάλη φωτογραφία του εξώφυλλου που χόρταινε το μάτι να τη βλέπεις και να ανακαλύπτει λεπτομέρειες; Που είναι η μυρωδιά της χάρτινης θήκης που διέφερε από βινύλιο σε βινύλιο και ξύπναγε συναισθήματα και αναμνήσεις; Που είναι η ιεροτελεστία να τοποθετήσεις  το βινύλιο στο πικάπ και με τη βελόνα να καρφώσεις μελωδίες και λόγια στην καρδιά;

Εντάξει ας μην είμαι πια και τόσο υπερβολικός, όλα έχουν τα αρνητικά τους και τα θετικά τους. Παραδείγματος χάρη το CD λόγω μεγέθους είναι ποιο εύχρηστο και πιο βολικό. Το παίρνεις να το ακούσεις και στο αυτοκίνητο σε αντίθεση με το βινύλιο. Άλλωστε σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε αυτό γιατί θα είναι πολύ παλιό! Θα μπαίνουνε όλα με ένα στικάκι στο σκληρό του μυαλού μας, χωρίς να κάνουμε απολύτως καμία κίνηση.

Αλλά η βελόνα έχει κολλήσει στα καλλίτερα μας χρόνια… Και να που τα φέρνει έτσι η ζωή που το βινύλιο έχει ξαναέρθει στη μόδα και πολλές από τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές, που είναι προσεγμένες, τώρα πια κυκλοφορούν και σε αυτή τη μορφή, απαραίτητο άλλωστε εργαλείο και για τους DJ’s. Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην υγειά του πετρελαίου λοιπόν! Λες τελικά το τέλος μας να είναι κύκλος και να γίνει η αρχή μας; Ρίξε τη βελόνα στο βινύλιο και αυτή θα σου τα πει όλα… 

Ανδρέας Λάμπρου 21-7-2012